Deze morgen had ik helemaal geen idee hoe de tocht er zou uitzien. Gisterenavond heb ik het parcours voor vandaag eens bekeken maar het was moeilijk om een idee te vormen van de tocht van vandaag. In het begin liggen de stopplaatsen zo dicht bij mekaar en dan verder kilometers lang niets. Het zou dus een hele korte of ook wel eens een hele lange trip kunnen worden. Ik ben in ieder geval om 6 uur heel rustig begonnen. De weersomstandigheden waren in ieder geval perfect en het was genieten van het landschap en de rust. Ik passeerde het ene kleine dorpje na het andere waar zoals altijd geen mens te bespeuren valt en de vensterramen volgens mij voor eeuwig en altijd dichtblijven. Net voor de middag krijg ik plotseling het gezelschap van drie pelgrims. Drie vrouwen die onlangs voor de eerste keer begonnen waren in Reole. Even later zijn we samen aanbeland in het laatste bevoorradingsdorp. Ikzelf had genoeg aan een cola want ik was goed voorzien en had vanmorgen bovendien goed gegeten. Voor mijn gezellen lag dat enigszins anders. Zij hadden geslapen in zo een indianen tent. Dat lijkt wel plezant maar dat is het meestal niet want ’s nachts is dat nogal koud en bovendien maak je kans dat er geen avondeten en ontbijt is voorzien. De dames stormden dus eerst de boulangerie aan de overkant binnen voor wat koffiekoeken. Ze waren onderweg naar de refuge in Beyries wat volgens mij ook een risicogebied is wat betreft eten en drinken. Ikzelf had inmiddels besloten om in het daaropvolgende dorp de laatste mogelijkheid te baat te nemen om een middagmaal te nemen. Dat was nog 14 km verder dus moest ik opstappen als ik daar uiterlijk om 2 uur wilde zijn. Na zowat 2 uur stappen begon mijn rechtervoet wat vervelend te doen. De pijn werd zelfs zo erg dat ik mijn schoenen moest ruilen voor mijn pantoffels. Op die manier werd het een helse race tegen de tijd maar uiteindelijk stapte ik de bar precies om twee uur binnen. Te laat blijkbaar voor een plat de jour maar de kok zou me toch nog iets klaarmaken. Het is een bord friet geworden met wat gebakken varkensvlees en een lekker sausje. Ik had het getroffen wat zowel de frieten als het vlees waren perfect gebakken. Na deze heerlijke maaltijd stond er mij nog wel een tocht van 13 km te wachten. Ik heb het hele traject op mijn pantoffels afgelegd en ben zowat om half zes aangekomen aan de refuge in Orthez. Zoals een beetje verwacht was deze gesloten want er was blijkbaar geen enkele pelgrim komen opdagen. De sleutel moest ik in een cafe gaan ophalen want de gemeente was uiteraard ook al dicht. Uiteindelijk deed ik om zeven uur mijn intrede in de refuge (deurtje linksboven op de foto). Ik heb eerst mijn spaghetti die ik eergisteren had gemaakt opgegeten met een beetje stokbrood. Dan ben ik gelijk gaan slapen in de hoop dat mijn voeten morgen zullen hersteld zijn. Zoniet wordt het een kort ritje op de pantoffels denk ik als het parcours dat toelaat. Maar goed dat zijn zorgen voor morgen nu eerst maar eens goed slapen. Tot morgen.