Vannacht was het wel even schrikken. Ik lag al een paar uur te draaien en te keren mede om reden dat een man om de haverklap naar het toilet moest. Ik vond het al zo eigenaardig maar omstreeks 12 uur werd het allemaal duidelijk toen hij ineens in mekaar stortte. Ik schrok mij te pletter en dacht meteen het ergste. Uiteindelijk gaf hij toch nog enig teken van leven maar ik wist niet meteen wat te doen want iedereen lag lekker te slapen. Ik heb de vrijwilliger van dienst dan maar uit zijn bed getrommeld (toevallig wist ik waar die sliep) maar die wist ook niet meteen wat te doen. Een dokter van dienst was er niet en het ziekenhuis bellen bleek ook geen optie. Uiteindelijk is de brandweer gebeld en die hebben Peter dan naar het ziekenhuis gebracht. Achteraf bleek dat hij z’n toilet niet kon maken. Toen ik vanmorgen dan vertrok lag hij al in zijn bed maar hij zou vandaag toch naar huis gaan. Ik heb afscheid genomen van mijn maatje Chris want die ging vandaag naar huis en ben dan op mijn eentje vertrokken. Ik heb er echt van genoten en mijn tijd genomen. Ik heb een slaping gevonden bij mensen die van St Jean Pied de Port verhuist zijn Anthiem. Ik heb in het verleden een paar keer bij hen gelogeerd in St Jean. De patron toonde mij een album van toen en ik bleek daar nog in te staan ook. Uiteraard werden er tijdens het avondeten menige anekdotes bovengehaald maar ik heb het toch niet te laat gemaakt na zo een zware nacht en tocht. Een plan voor morgen heb ik nog niet maar ik ga gezien de hitte in ieder vroeg vertrekken en waar we gaan eindigen dat ……… zien we dan wel weer.