Vanmorgen moest ik eerst naar de post want ik moest de sleutel van de pastorie van Maroille nog terugsturen. Die sleutel zat al vier dagen in mijn rugzak. Een postkantoor vinden dat open is dat is geen gemakkelijke klus zulle. Toen ik daar aankwam was het nog gesloten. Het ging pas om negen uur open althans dat zou je denken maar de postbediende vergat de deur te openen. Gelukkig kwam er iemand langs die de persoon van dienst heeft opgebeld. Zodoende was het bijna half tien toen ik vertrok. Zonder het te beseffen zat ik van bij het begin al op een verkeerde route maar dat heb ik me niet beklaagd. Ik heb het hele traject afgelegd tussen de velden en mijn voeten waren me zeer dankbaar want ik heb hoofdzakelijk op een graspad kunnen stappen.Het was genieten van al die kleuren van de gewassen, de vogels en vooral van de stilte. Ik heb gedurende het gehele pad slechts twee mensen gezien, een boertje die zijn gras ging maaien en een loopster, waar die vandaan kwam weet ik niet maar ik was zodanig verbaasd dat ik even het verkeerde pad had genomen. Ik moest mij voor 4 uur aanmelden op het gemeentehuis voor een slaapplaats maar toen ik dat aankwam kreeg ik van de receptioniste te horen dat er geen plaats meer was. Gelukkig dacht een buitendienstmedewerker er anders over en heeft hij voor mij nog een veldbed van ’t zolder gehaald (max capaciteit 4 !!). Op die manier konden we met z’n vieren nog een nachtje samenblijven. Morgen naar Reims toe zullen onze wegen waarschijnlijk weer uiteen lopen maar dat zien we dan wel weer. Tot dan.