Gisterenavond na een telefoontje met het thuisfront ben ik om 21.00 u doodmoe in mijn slaapzak gekropen. Vanmorgen werd ik middels mijn alarm gewekt om 06.00 uur en ik merkte meteen dat mijn benen top waren. Wat heb ik goed geslapen zeg. Zo gauw mogelijk vertrekken was de boodschap want er was regen en onweer voorspelt. Van dat onweer heb ik niks gemerkt maar om 10.00 begon het wel goed te regenen. Na 5 weken droogte deed dat eigenlijk wel deugd. Het vervelende was wel dat de route veelal over kleine padjes of wegeltjes ging waar het gras nogal verwilderd was en met die regen was dat niet zo plezant. Vandaag was het de bedoeling om naar Saint Pierre le Moutier te gaan maar met die regen was dat iets te ver gegrepen en hoopte ik een bed te vinden in de municipale van Saint- Parize-le-Chantal. Valse hoop echter want het pand was thans enkel en alleen bestemd voor de opvang van mensen uit Oekraïne. Dus uiteindelijk toch maar naar Saint-Pierre le Moutier zo’n 9 km verder ?? Nee hoor want een dame van de Franse genootschap van Pelgrimstappers bracht me na een paar telefoontjes gratis naar de eerstvolgende beschikbare gite in Le Veurdre een 10 tal km verder. Gelukkig maar want met die hitte zou dat moordend geweest zijn. Dat was dus een absoluut meevaller. De gite was een juweeltje en in dat dorp van 400 inwoners waren alle voorzieningen aanwezig. Het was dus een goede gelegenheid om vanavond eens mijn eigen potje te maken. Nog even een pilletje tegen de buikloop en dan weer gauw bed in. Vandaag is dus nog maar eens bewezen dat de Camino onvoorspelbaar is en dat je nauwelijks een plan kan maken. Ik durf me niet uit te spreken over morgen maar ……dat zien we dan wel weer. Nu eerst oogjes dicht en snafeltjes toe. Doei.