Het leek vandaag wel mijn geluksdag te worden. Ik was om vijf uur vanmorgen vertrokken en had onderweg ruim de tijd om nog eens na te denken of ik vanavond niet weer naar een camping zou gaan. Uiteindelijk zat ik daar wel op mijn gemak gisterenavond al had ik nadien zo het gevoel dat ik al die tijd als een varkentje in een stalletje had gezeten dat ze ’s avonds zijn eten kwamen brengen. Het eten was weliswaar perfect maar de gastvrijheid was nagenoeg nihil. Ondanks het feit dat er voldoende terrassen waren en alle voorzieningen aanwezig waren om het gezellig te maken werd daar geen prijs op gesteld. Ondanks dat de omstandigheden niet subliem waren om te slapen (luchtmatras je op betonnen vloer) was ik helemaal uitgerust en verrast toen de wekker om half vijf afliep. Toen ik om half zeven mijn intrede deed in chalus zag ik een bakkerswinkeltje in de verte en warempel die was nog open ook zeg. Niet te geloven !! Toen ik binnenging lagen en misschien 30 koffiekoeken in de toonbank en een 20 tal broden. Volgens de bakker was dat genoeg want het dorp was maar een straat groot zei hij. Toen ik hem vroeg of ik ergens nog aan een koffie kon geraken verwees hij mij door naar een bar iets verderop. En wat denk je ? Die was ook nog open zeg !! Toen ik binnenging werd het mij duidelijk want er kwam een bejaard vrouwtje vanachter de keukendeur. Ik bestelde een koffie en moest betalen met een briefje van twintig. Dat was een probleem want ze had geen geld genoeg om terug te geven. Noodgedwongen moest ik uiteindelijk terug naar de bakker om het briefje te wisselen. Die zag het eigenlijk ook niet helemaal zitten maar heeft het volgens mij gedaan uit de sympathie voor zijn buurvrouw. De koffie en de warme !! koeken smaakten heerlijk. Ik bestelde nog een warme chocomelk en vroeg de dame of ze even een foto van mij wilde nemen maar dat zag ze niet zitten. Ondertussen waren er een paar klanten gearriveerd langs achter in de keuken en heeft ze een van die mannen aangeduid als fotograaf. Na dit moeizaam maar gemoedelijk gebeuren moest ik maar eens verder. Rond elf uur was ik in Coquille en werd ik opgeschrikt door een vrouw die me achterna liep en de naam Erik scandeerde. Zij was haar man achterna gekomen en dacht dat ik zijn collega was. Ik heb wel een tijdje met haar man Hugo gelopen. Toen ik zei wie ik was wist ze mij alles te vertellen en was ze verbaasd dat ik ook alles wist over haar. Ja zo gaat dat nu eenmaal op de Camino Hugo was blijkbaar op komst maar dat zou nog een paar uur duren. Ik moest gezien de weersomstandigheden beslissen wat ik ging doen, stoppen of doorgaan naar Thiviers zo een vijftien kilometer verder. Ik ben uiteindelijk verder gegaan en heb dat geweten. Het was puffen, puffen en nog eens puffen. Om drie uur ben ik gearriveerd op een camping waar ik voor mij alleen een cabine kreeg toebedeeld voor slechts tien euro. Ik kan hier vanavond nog eten ook zo voorlopig zit ik weer goed. Het was een moeilijke overtocht vandaag maar gelukkig zat het allemaal een beetje mee. Morgen word het een kort ritje maar de dag nadien is het weer een lange vrees ik. Veel zal afhangen van het weer want ze voorspellen weer wat onweersbuien. Logisch natuurlijk na twee dagen van 35 graden. Goed recuperen is de boodschap en dan zien we wel wat er op ons afkomt. Tot de volgende maar weer.
